2003 Ağustos'unun ortalarıydı. Muğla Anadolu Öğretmen Lisesi'nin o eski ve soğuk dehlizlerinde yazın sefasını sürerken kara yağız bir delikanlı(!), elini elime uzatıyor ve odamı şenlendiriyordu: 'Selamün aleyküm birader! Ben Osman KOFTU, Fethiye Mehmet ERDOĞAN Anadolu Lisesi Müdürü. Muğla'ya ortağımı ziyarete gelmiştim; adını duyunca ziyaret edeyim dedim.' Çay bardağının ince belinde ellerimiz, dudaklarımızdan dökülen sıcak sözcüklerle derin bir dostluğun temellerini atıyor olduğumuzu o zaman dahi, ikimiz de hissediyorduk. Öyle ki sesinde barındırdığı tokluğu, sonraları, ruhundaki asalete, dünyanın birçok coğrafyasını bizzat görmüş olmasına, olayları yukarıdan okuyabilme kapasitesine ve Müslüman bir Türk'ün taşıması gereken gelenek ile tüm tarihsel mirası inancıyla harmanlamış olmasına verecektim.

 2010 Yılı başına kadar ona, 2000 senesinde, Mehmet ERDOĞAN Anadolu Lisesi'nin ilimizdeki marka değerinden mütevellit, okuluna öğretmen olarak tayin istediğimi; ve fakat dilekçemin arada kaybolduğunu söylememiştim. Kader!.. Aynı okulda yapabileceğimiz çalışmaları, tatlı bir rekabet içinde farklı iki kurumda yapıyorduk. Onun liderliğinde Mehmet ERDOĞAN Anadolu Lisesi'nin Muğla eğitimine yaptığı katkılara biz de Muğla Anadolu Öğretmen Lisesi'nde destek veriyorduk. Sonrasında, Halk Eğitim Merkezi Müdürlüğü ise seleflerinin aksine  kuru lafın değil; icraatın mühim olduğuna vurgu yapan adeta bir mühürdü. İddiam odur ki bir gün Fethiye/Muğla eğitim tarihi yazılacaksa, ki yazılmalı, Mehmet ERDOĞAN Anadolu Lisesi ve onun virtüözü Osman KOFTU ismi, bu varaklarda yerini altın harflerle alacaktır. Gönüllerde çoktan aldığı gibi...

 2010 Şubat'ında Ömer ÖZYER Anadolu Öğretmen Lisesi Müdürlüğü'ne maceralı bir süreçten sonra atandığımda, 'Kardeşim, seni tebrik ederim; mücadelen için de ayrıca kutluyorum!' cümleleriyle bir anlamda kalbinin sıcaklığını kalbime akıtıyordu. Ve can paresi kızı, öğrencim oluyordu. Uzun yıllar dışarıda yaşamış birisi olarak Fethiye'ye dair ilk sağlıklı bilgileri, kapıkulluğunu reddeden diğer birkaç kamil dostla birlikte kendisinden alıyordum. İlçemiz eğitiminin genel durumu ve sorunları ile çözüm önerileri, şehirde meskun insanlarımızın tahlili, bakanlığımızın yerel hiyerarşisindeki ilişkiler... Hepsi, ama hepsi çok öğreticiydi. Verdiği engin bilgilerle, bendeki bir türlü kabına sığmaz ruh coşkusunun onda sükuna ermiş bir kararlılığa dönüştüğüne çok sonraları vakıf olacaktım. Şunu ifade etmeliyim ki O, Fethiye'nin dışına çıkmayı başarabilmiş, yakinen tanıdığım nadir Fethiyelilerden birisiydi. Demek ki kalfa ile usta farkı bu olmalıydı.

 Derken yıllar içindeki eğitimden siyasete, spordan sanata, tarihten felsefeye, milliyetçilikten din anlayışına, tarih şuurundan gelecek vizyonuna, nesillerin taşıması gereken olmazsa olmaz niteliklerden kamu yönetiminin gerçekleştirilmesindeki temel ilkelere, ekonominin ana lokomotifinden dünyanın gidişatına, küreselleşmeden bölgesel sorunlara, çevre bilincinden insanın varoluş gayesine, ülkemizin istikametinden kronik meselelerimizin halline, ticaretin öneminden bir özel okul kurma hayallerine, bağımsızlığın ne demek olduğundan ülkemizin dünyadaki yerine, tahammülden sabra, vakur duruştan değerleri için bedel ödemeye kadar yaptığımız o sohbetler, bizi birbirimize biraz daha kenetliyordu. En az sevinçler kadar acılar da insanları birleştiren insani olgulardı ve biz, son MEB yönetici kıyımı sürecinde birbirimize söz veriyorduk; kim görevde kalırsa diğerinin yanında yer almak adına istifa edecektik. Buna gerek kalmıyor ve ikimiz de aynı mülteci treninin vagonlarında yerimizi alıyorduk. Ha, trajikomik yönetici mülakat komisyonundaki o asil  manifestomuzu bir gün tarih yazacak; ehline malum Usta!

 Hani onunla çalışmak isteyen genç bir öğretmen olarak bunun içimde bıraktığı burukluğu daha evvel aktarmıştım ya; şimdi bu da gerçek oluyordu. Artık aynı öğretmenler odasında olmanın iç huzuruyla sırt sırta verip 'ülkemiz ve insanlık için paralel ideallerin ışığında daha fazla insan aydınlanabilsin diye' kalfa/usta beraber yol alacaktık. Ve biz, Malta'nın fikir sürgünleri mi desem, kürek mahkumları mı, yoksa özel görevli öğretmenler mi, dinin dünyevi menfaatler için fütursuzca istismar edildiği bir ortamda o en çok ihtiyacımız olan dindar bir nesli yetiştirmek için aynı yola revan oluyorduk. Esasen Ocak'ta veda etmeyi düşündüğün sınıflara, sırf bize biraz daha enerji verebilmek için, bir Öğretmen Okulları'nın Kuruluş Yıldönümü olan 16 Mart'a kadar girmeye devam ettin. Az ya da çok alma nasibi olanlar, senden son derslerini aldı Koca Çınar! Her şey için, ilçemiz namı hesabına, milletimiz ve insanlık adına teşekkürler!..

 Ülkemizde, her alanda özellikle de eğitimde, 'ayakların baş, başlarınsa ayak olduğu' bu günlerde, madem gidiyorsun, ne deyim, yolun açık olsun! Bak, şair Mehmet ÇINARLI nasıl terennüm ediyor: "Saçlar ağardı, sanma ki yaşlanmışız gülüm/Vallahi neyse sendeki hoşlanmışız gülüm." USTA, emin ol, sen yokken hep bir şeyler eksik kalacak; varken tastamam olduğumuz gibi... Sen gelince nasıl umutluysak; gidince bir o kadar hüzünlüyüz. Ne kadar da manidardı o veda cümlen: 'Unutma, gönül telimizde bizden başkasının bestesini çalamazlar!' Amenna!.. Cenabı Hak, sevdiklerinle birlikte sağlıklı, huzurlu ve rızasına uygun bereketli bir ömür verir İnşa ALLAH!.. Amin!.. Hürmetler Dostum!.. Selam ve Dua ile...